دیسک گردن نوعی تخریب استخوان‌های گردن (مهره‌ها) و دیسک‌های بین‌مهره‌ای است که بر نخاع گردن فشار وارد می‌کند. استئوآرتریت شایع‌ترین علت دیسک گردن است. اولین علائم دیسک گردن اغلب راه رفتن ناپایدار و کنترل نشده و از دست دادن انعطاف پذیری در گردن است. تشخیص با تصویربرداری رزونانس مغناطیسی یا توموگرافی کامپیوتری تایید می‌شود. درمان شامل یقه نرم، داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی و گاهی جراحی است. دیسک گردن معمولاً افراد میانسال و مسن را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این یکی از علل شایع اختلال عملکرد نخاع در افراد بالای 60 سال است.
با افزایش سن، آرتروز شایع‌تر می‌شود. باعث انحطاط مهره‌های گردن می‌شود. زمانی که استخوان مهره تلاش می‌کند خود را ترمیم کند، بیش از حد رشد می‌کند و باعث رشد غیر طبیعی استخوان (خار) و تنگ شدن کانال نخاعی در گردن می‌شود. (کانال نخاعی گذرگاهی از مرکز ستون فقرات است که طناب نخاعی را در بر می‌گیرد). دیسک‌های بین مهره‌ها تحلیل رفته و باعث باریک شدن بیشتر کانال نخاعی می‌شود. به طور معمول، دیسک‌ها از ستون فقرات محافظت می‌کنند. با این حال، دیسک‌های فرسوده دیگر بالشتک نمی‌شوند. در نتیجه، نخاع بیشتر در معرض آسیب‌های ناشی از حرکات ناگهانی است. به عنوان مثال، ضربه‌های جزئی گردن در اثر زمین خوردن می‌تواند به شدت به نخاع آسیب برساند. این تغییرات مربوط به سن منجر به فشرده شدن تدریجی نخاع می‌شود و باعث اختلال در عملکرد آن می‌شود.
آناتومی گردن
گردن یک سیستم هماهنگ فوق‌العاده است که از هفت مهره ستون فقرات گردنی (به نام‌های C1 تا C7 ) که در آن مدولا قرار دارد، تشکیل شده است که از طریق دیسک‌های بین مهره‌ای، مفاصل خلفی و رباط‌ها به یکدیگر متصل می‌شوند. همچنین گردن شامل ماهیچه‌هایی است که به آن اجازه حرکت می‌دهند می‌شود. درد ناشی از تغییری است که بر برخی از این ساختارها تأثیر می‌گذارد، به طوری که می‌توان ماهیت عضلانی و ماهیت مهره‌ای گردن درد را تشخیص داد.
علائم دیسک گردن حاد، خفیف و مزمن چیست؟
علائم اسپوندیلوز گردنی می‌تواند ناشی از فشرده شدن طناب نخاعی، ریشه‌های عصبی نخاعی یا هر دو باشد. اگر نخاع فشرده شده باشد، اولین علامت معمولاً تغییر در راه رفتن است. حساسیت زیر گردن نیز کاهش می‌یابد. گردن می‌تواند دردناک باشد و انعطاف پذیری کمتری داشته باشد. رفلکس‌ها در پاها معمولاً اغراق آمیز می‌شوند و گاهی اوقات باعث انقباض غیر ارادی عضلات می‌شوند (به اصطلاح اسپاسم). علائم می‌تواند با سرفه، عطسه یا سایر حرکات گردن تشدید شود. گاهی اوقات دست‌ها بیشتر از پاها درگیر می‌شوند. اگر گردن درد شدید باشد، فشار می‌تواند عملکرد مثانه و روده را مختل کند. اگر آسیب جزئی گردن به شدت به نخاع آسیب برساند، فلج ناگهانی هر چهار اندام رخ می‌دهد. اگر ریشه‌های عصبی نخاعی فشرده شوند، گردن معمولاً دردناک است و درد اغلب به سر، شانه‌ها یا بازوها می‌رسد. عضلات یک یا هر دو بازو ضعیف شده و آتروفی می‌شوند.
علائم عصبی آنها شامل بی‌حسی و گزگز موضعی، براکیالژیا، ضعف در بازو و دست هستند اما گاهی اوقات به شکل گزگز یا احساس گرما در قسمت‌های مختلف بدن وجود خواهند داشت.
دیسک گردن چیست؟
دیسک‌های گردن بین هفت مهره گردنی قرار دارند. مانند همه دیسک‌های بین مهره‌ای در بدن، آنها باید دو وظیفه را انجام دهند از یک طرف، حرکات دو جسم مهره‌ای مجاور را نسبت به یکدیگر تثبیت می‌کنند و بنابراین از نخاع پشت دیسک‌های گردنی در کانال نخاعی محافظت می‌کنند. این کار توسط حلقه فیبری انجام می‌شود که دیسک گردن را از بیرون احاطه کرده‌اند. این ساختار خارق‌العاده به گونه‌ای طراحی شده است که با هر حرکت قابل تصور، بخشی از رشته‌های بافت همبند در آن قبل از اینکه حرکت وسعت آسیب‌رسانی به خود بگیرد، منقبض می‌شود.
تشخیص دیسک گردن به چه صورت است؟
تشخیص را می‌توان با تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI)، توموگرافی کامپیوتری (CT) یا میلوگرافی با CT تایید کرد. ام‌آرآی اطلاعات بسیار بیشتری را ارائه می‌دهد زیرا نخاع و ریشه‌ها را نشان می‌دهد. سی تی آنها را نشان نمی‌دهد. با این حال، هر دو روش نشان می‌دهند که باریک شدن کانال نخاعی کجاست، طناب نخاعی چقدر فشرده است و کدام ریشه‌های عصبی نخاعی می‌توانند تحت تأثیر قرار گیرند.
درمان دیسک گردن
بدون درمان، علائم اختلال عملکرد کانال نخاعی ناشی از دیسک گردنی گاهی کاهش می‌یابد یا ثابت می‌ماند، اما ممکن است بدتر شود. برای کاهش درد گزینه‌های درمانی زیر وجود دارد.
- داروهای ضد انعقادی غیراستروئیدی
- یه یقه نرم
- گاهی اوقات جراحی
- برای اسپاسم، شل کننده عضلات
در ابتدا، به خصوص اگر فقط ریشه‌های عصبی فشرده شوند، یک یقه نرم برای حمایت از گردن و داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs)، مانند ایبوپروفن، می‌تواند تسکین دهنده باشد. در غیر این صورت باید جراحی انجام شود.
اگر نخاع فشرده شده باشد، معمولاً جراحی لازم است. می‌توان یک برش در جلو یا پشت گردن ایجاد کرد. سپس، بخشی از مهره آسیب دیده برداشته می‌شود تا فضای بیشتری برای نخاع ایجاد شود. این روش لامینکتومی نامیده می‌شود. خارهای استخوانی در صورت وجود برداشته شده و کولوس برداشته می‌شود. معمولاً جراحی آسیب عصبی موجود را معکوس نمی‌کند، اما از آسیب اضافی جلوگیری می‌کند. هر چه زودتر عمل جراحی انجام شود، نتیجه بهتری خواهد داشت. از آنجایی که ستون فقرات پس از جراحی ناپایدار می‌شوند افراد نیاز به پوشیدن یقه سفت برای حمایت از سر در طول بهبودی خواهند داشت. اگر اسپاسم عضلانی رخ دهد، باکلوفن، شل کننده عضلانی، به آرام شدن آن کمک می‌کند.
اسپوندیلوز گردنی چیست؟
علت اصلی آرتروز و دیسک گردن است و بیشتر در بیماران خانم بعد از 50 سالگی دیده می‌شود. اسپوندیلوز دهانه رحم را می‌توان با فیزیوتراپی و داروها درمان کرد، به طور، فقط در موارد بسیار شدید به جراحی نیاز است. شایع‌ترین علامت آن که به آن اسپوندیلودیسکوآرتروز گردنی نیز می‌گویند، درد در گردن است که می‌تواند به تیغه‌های شانه و همچنین انگشتان دست تابش کند و با آستنی، یعنی ضعف و کمبود انرژی همراه است.
کلام آخر
فتق دیسک گردن (سرویکس=گردن) می‌تواند منجر به درد حاد در بازو، و همچنین بی‌حسی و حتی فلج شود. در بیشتر موارد، درمان محافظه کارانه علائم کاملاً کافی است. جراحی فقط در مورد علائم بارزتر فلج به منظور جلوگیری از آسیب دائمی عصبی ضروری است.
نظرات کاربران