هنگامی‌که مرکز ژل مانند دیسک از طریق پارگی ایجاد شده در دیواره سخت دیسک (آنولوس) خارج شود، فتق دیسک ایجاد می‌شود (شکل 1 و 2) که به اختصار به آن دیسک گفته می‌شود. مواد ژل مانند برای اعصاب نخاعی شما تحریک کننده است و باعث تحریک شیمیایی می‌شود. درد در نتیجه ایجاد التهاب در عصب نخاعی و تورم ناشی از فشار دیسک فتق شده، است. با گذشت زمان، فتق کوچک می‌شود و ممکن است تسکین درد به میزان جزئی یا کامل داشته باشید. در اکثر موارد، اگر درد گردن و یا بازو برطرف شود، حدود 6 هفته طول خواهد کشید.
ممکن است اصطلاحات مختلفی برای توصیف دیسک فتق شده، استفاده شود. دیسک برآمده (برجستگی) هنگامی اتفاق میفتد که حلقه دیسک دست نخورده باقی بماند، اما یک بیرون ریختگی ایجاد می‌کند که می‌تواند بر روی اعصاب فشار وارد کند. یک فتق دیسک واقعی (یا دیسک لیز خورده) هنگامی‌که حلقه‌ی دیسک ترک خورده یا پاره می‌شود، ایجاد می‌شود. این شرایط باعث می‌شود مرکز پر از ژل به خارج دیسک فشرده شود. گاهی فتق به حدی شدید است که یک قطعه آزاد ایجاد می‌کند، به این معنی که یک قطعه کاملاً از دیسک جدا شده و در کانال نخاع قرار می‌گیرد.
درمان قطعی دیسک گردن
باید این موضوع را در نظر بگیرید که زمانی که یکی از اعضای بدن دچار آسیب می‌شود، بهبودی و درمان عضو آسیب دیده به معنای بازگشت به حالت اولیه نیست. همچنین فرسودگی بافت‌های بدن در طی زمان و با افزایش سن امری اجتناب‌ناپذیر است. اما خبر خوب این است که در بحث دیسک گردن، در بیشتر موارد بدن با استراحت خود را ترمیم می‌کند و بهبودی حاصل می‌گردد. البته درمان‌های متفاوتی بر اساس شرایط در بیمار وجود دارد.
چه روش‌های درمانی موجود است؟
درمان غیر جراحی محافظه کارانه اولین قدم برای بهبودی است و ممکن است شامل دارو، استراحت، ماساژ، فیزیوتراپی، تمرینات خانگی، آب درمانی، مراقبت‌های کایروپراکتیک و مدیریت درد باشد. بیش از 95٪ از افراد مبتلا به درد بازو به دلیل فتق دیسک در طی شش هفته بهبودی می‌یابند و به فعالیت طبیعی خود باز می‌گردند. اگر به درمان محافظه کارانه پاسخ ندهید یا علائم شما بدتر شود، پزشک ممکن است جراحی را به شما توصیه کند.
درمان‌های غیر جراحی
مراقبت از خود: در بیشتر موارد، درد ناشی از فتق دیسک طی دو روز بهبود می‌یابد و در عرض 4 تا 6 هفته کاملاً برطرف می‌شود. محدود کردن فعالیت، یخ درمانی یا گرما درمانی و مصرف داروهای بدون نسخه به بهبودی شما کمک می‌کند
داروها
پزشک ممکن است داروهای مسکن، داروهای ضد التهابی غیراستروئیدی (NSAID) و استروئیدها را برای شما تجویز کند. گاهی اوقات شل کننده‌های عضلانی برای اسپاسم عضلات تجویز می‌شوند.
داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAIDs) مانند آسپرین، ناپروکسن (Alleve، Naprosyn)، ایبوپروفن (Motrin، Nuprin، Advil) و سلکوکسیب (Celebrex )، نمونه‌هایی از داروهای ضد التهاب غیراستروئیدی است که برای کاهش التهاب و تسکین درد استفاده می‌شود.
مسکن‌ها مانند استامینوفن (تایل نول) می‌توانند درد را تسکین دهند اما اثرات ضد التهابی NSAID ها را ندارند. استفاده طولانی مدت از داروهای ضد درد و NSAID ممکن است باعث زخم معده و همچنین مشکلات کلیوی و کبدی شود.
داروهای شل کننده عضلات، مانند متوکاربامول (روباکسین)، کاریزوپروادول (سوما) و سیکلوبنزاپرین (فلکسریل)، ممکن است برای کنترل اسپاسم عضلات تجویز شوند.
برای کاهش تورم و التهاب اعصاب ممکن است استروئید تجویز شود. این داروها به صورت خوراکی (به عنوان یک Medrol با دوز مشخص) در یک دوز کم مصرف در طی یک دوره پنج روزه مصرف می‌شوند. مزیت این دارو در این است که تقریباً در مدت 24 ساعت تسکین درد فوری ایجاد می‌کند.
تزریق استروئید
این روش تحت فلوئوروسکوپی با اشعه ایکس انجام می‌شود و شامل تزریق استروئیدها و عامل بی حسی به فضای اپیدورال ستون فقرات است. دارو برای کاهش تورم و التهاب اعصاب در کنار ناحیه دردناک تحویل داده می‌شود. حدود 50٪ بیماران پس از تزریق اپیدورال احساس تسکین می‌کنند، اگرچه نتایج به طور موقت است. برای دستیابی به اثر کامل، ممکن است تزریق‌های مکرر انجام شود. مدت زمان تسکین درد متفاوت است و هفته‌ها یا سال‌ها ادامه دارد. تزریقات همراه با یک فیزیوتراپی و یا یک برنامه تمرینی خانگی انجام می‌شود.
فیزیوتراپی
هدف از فیزیوتراپی کمک به شما در بازگشت سریع فعالیت کامل و جلوگیری از آسیب‌دیدگی مجدد است. فیزیوتراپیست‌ها می‌توانند روش‌های صحیح ایستادن، بلند کردن و راه رفتن را به شما آموزش دهند. آن‌ها همچنین برای تقویت و کشش عضلات گردن، شانه و بازو با شما کار می‌کنند. همچنین شما را تشویق به کشش و افزایش انعطاف پذیری ستون فقرات و بازوها می‌کنند. تمرین و ورزش‌های تقویت کننده عناصر اصلی در درمان شما هستند و باید بخشی از روند و برنامه دائمی زندگی شما باشند.
درمان‌های جامع‌نگر
برخی از بیماران طب سوزنی، طب فشاری، یوگا، تغییر در رژیم غذایی، مدیتیشن و بازخورد زیستی را در کنترل درد و همچنین بهبود سلامت کلی مفید می‌دانند.
درمان‌های جراحی
در مواردی جراحی می‌تواند درمان قطعی دیسک گردن برای افراد با شرایط حاد باشد. هنگامی‌که علائم دیسک گردن پیشرفت می‌کنند یا با درمان محافظه کارانه برطرف نمی‌شوند، جراحی می‌تواند یک گزینه باشد. عواملی مانند سن بیمار، مدت زمان ادامه مشکل، سایر مشکلات پزشکی، جراحی‌های قبلی گردن و نتیجه مورد انتظار در برنامه ریزی جراحی در نظر گرفته می‌شوند.
متداول‌ترین روش برای جراحی دیسک گردن، جراحی قدامی(از جلوی گردن) است. در صورت نیاز به رفع فشار برای سایر موارد مانند تنگی، ممکن است جراحی رویه خلفی (از پشت) انجام شود.
دیسککتومی قدامی گردن و همجوشی (ACDF)
جراح یک برش کوچک در جلوی گردن بیمار ایجاد می‌کند. عضلات گردن، عروق و اعصاب به طرف دیگر منتقل می‌شوند تا مهره استخوانی و دیسک در معرض دید قرار گیرد. بخشی از دیسک پاره شده که بر روی عصب فشار می‌آورد برداشته می‌شود. پس از برداشتن ماده فتق شده، فضای دیسک ممکن است با بافت استخوان یا ماده‌ای دیگر پر شود تا همجوشی ایجاد شود (شکل 3). همجوشی فرایند اتصال دو یا چند استخوان است. با گذشت زمان پیوند به مهره بالا و پایین متصل می‌شود و یک قطعه استخوان ایجاد می‌کند. ممکن است از صفحات و پیچ‌های فلزی برای ایجاد ثبات در هنگام همجوشی و احتمالاً افزایش سرعت همجوشی استفاده شود.
تعویض دیسک مصنوعی
در حین دیسککتومی قدامی دستگاه متحرکی که حرکت طبیعی دیسک را تقلید می‌کند به فضای مفصل آسیب دیده وارد می‌شود. یک دیسک مصنوعی حرکت را حفظ می‌کند، در حالی که همجوشی حرکت را از بین می‌برد. دیسک‌های مصنوعی از فلز و پلاستیک ساخته شده‌اند و شبیه کاشت مفصل ران و زانو هستند. نتایج دیسک مصنوعی در مقایسه با ACDF (استاندارد طلایی) مشابه است، جایگزینی دیسک گردن حرکت را حفظ می‌کند و شاید از بیماری در سطح مجاور جلوگیری کند، البته این موضوع هنوز یک فرضیه باقی مانده و هنوز ثابت نشده است.
دیسککتومی‌میکروآندوسکوپیک کم تهاجم
جراح یک برش کوچک در پشت گردن ایجاد می‌کند. از لوله‌های کوچکی به نام گشادکننده با افزایش قطر برای بزرگ شدن یک تونل به مهره استفاده می‌شود. بخشی از استخوان برداشته می‌شود تا ریشه عصب و دیسک در معرض دید قرار گیرد. جراح از آندوسکوپ یا میکروسکوپ برای از بین بردن پارگی دیسک استفاده می‌کند. این روش نسبت به دیسککتومی سنتی آسیب کمتری به عضله وارد می‌کند.
دیسککتومی‌خلفی گردن
جراح یک برش 2 تا 5 سانتی متری در پشت گردن بیمار ایجاد می‌کند. برای رسیدن به دیسک آسیب دیده، ماهیچه‌های ستون فقرات به کناری منتقل می‌شوند تا مهره استخوانی در معرض دید قرار گیرد. بخشی از قوس استخوانی برداشته می‌شود تا به ریشه عصب و فضای دیسک برسد. بخشی از دیسک پاره شده که باعث فشرده سازی عصب نخاعی می‌شود با دقت برداشته می‌شود. فضاهایی که ریشه‌های عصبی از طریق آن‌ها از ستون فقرات خارج می‌شوند معمولاً بزرگ می‌شوند تا از ایجاد فشار در آینده جلوگیری شود.
نظرات کاربران