مننژیوم نوعی تومور است. اما تومور مغزی نیست زیرا در بافت مغز رشد نمی‌کند و فقط بافت نخاع و مغز را پوشش می‌دهد. اما اغلب از آن به عنوان تومور مغزی یاد می‌کنند. این تومور معمولاً سرطان نیست یعنی توده خوش خیم تلقی می‌شود. این بدان معناست که برخلاف تومورهای سرطانی، تمایل به گسترش به نقاط دیگر را در بدن ندارند. اما به دلیل موقعیت قرار گیری آن، مننژیوم می‌تواند مشکلات عصبی ایجاد کند. با رشد این تومورها، آن‌ها می‌توانند مغز و نخاع را فشرده کرده و منجر به علائم جدی شوند. مننژیوم‌ها شایع‌ترین نوع تومورهای مغزی در بزرگسالان هستند و بیشتر از تومورهای سرطانی مغز رخ می‌دهند. آن‌ها در زنان شایع‌تر هستند و معمولاً در دهه‌های 40 یا 50 ظاهر می‌شوند. کودکان به ندرت دچار مننژیوم می‌شوند. در پاسخ به این سؤال که، آیا مننژیوم کشنده است؟ باید بگوییم که اگر زود تشخیص داده شود و درمان به موقع انجام بگیرد کشنده نیست. اگر مننژیوم بزرگ‌تر شود، می‌تواند جریان مایع مغزی نخاعی را مسدود کند و منجر به هیدروسفالی (تشکیل آب روی مغز) شود که می‌تواند بر راه رفتن و حافظه تأثیر بگذارد. سایر نقاط تومور می‌توانند بر حس بویایی، بینایی، شنوایی یا حتی عملکرد غده هیپوفیز فرد تأثیر بگذارند. همچنین مننژیوم می‌تواند بی سر و صدا برای سال‌ها بدون ایجاد هیچ مشکلی رشد کند و می‌تواند به طرز شگفت آوری بزرگ شود. برای آشنایی بیشتر با این بیماری و روش‌های تشخیص و درمان آن با ما تا آخر این مقاله همراه باشید.
علت ایجاد مننژیوم چیست؟
علت زمینه‌ای مننژیوم مشخص نیست. نوسانات هورمونی ممکن است باعث رشد این تومورها شود. اما برای تأیید این موضوع به تحقیقات بیشتری نیاز است. محققان یک نقص کروموزومی در بسیاری از مننژیوم‌ها پیدا کرده‌اند. این نشان می‌دهد که تومورها ممکن است توسط عوامل مرتبط با ژنتیک ایجاد شوند. کروموزوم خاص عملکردهایی را برای سرکوب رشد تومور درگیر می‌کند.
چه کسانی در معرض خطر مننژیوم هستند؟
زنان بیشتر از مردان به مننژیوم مبتلا می‌شوند. این امر باعث شده است که متخصصان شک کنند که برخی هورمون‌ها می‌توانند در ایجاد این تومورها نقش داشته باشند. سایر افرادی که در معرض خطر بیشتری هستند عبارت‌اند از افرادی که تحت درمان با پرتودرمانی قرار گرفته‌اند و افراد مبتلا به نوروفیبروماتوز. نوروفیبروماتوز یک اختلال ارثی سیستم عصبی است.
علائم مننژیوم چیست؟
مننژیوم نوعی تومور است. اما تومور مغزی نیست زیرا در بافت مغز رشد نمی‌کند و فقط بافت نخاع و مغز را پوشش می‌دهد. اما اغلب از آن به عنوان تومور مغزی یاد می‌کنند. این تومور معمولاً سرطان نیست یعنی توده خوش‌خیم تلقی می‌شود. این بدان معناست که برخلاف تومورهای سرطانی، تمایل به گسترش به نقاط دیگر را در بدن ندارند. اما به دلیل موقعیت قرار گیری آن، مننژیوم می‌تواند مشکلات عصبی ایجاد کند. با رشد این تومورها، آن‌ها می‌توانند مغز و نخاع را فشرده کرده و منجر به علائم جدی شوند.ین تومورها معمولاً به آرامی رشد می‌کنند. تا زمانی که تومور بزرگ نشده باشد ممکن است هیچ علائمی نداشته باشید. بسته به محل رشد، تومور می‌تواند علائم مختلفی را ایجاد کند. این‌ها علائم احتمالی هستند:
- بینایی یا کم شنوایی
- تشنج
- مشکل در تفکر واضح
- مشکل در راه رفتن
- از دست دادن بویایی
- ضعف در بازو یا پا
- سردرد
- حالت تهوع
مننژیوم چگونه تشخیص داده می‌شود؟
مننژیوم اغلب به دلیل علائمی که فرد در خود دارد شناسایی می‌شود. اما برای تشخیص دقیق‌تر مننژیوم، این آزمایشات ممکن است انجام شود:
معاینه مغز و اعصاب: پزشک در مورد علائمی که دارید سؤال می‌کند و ممکن است یک معاینه عصبی انجام دهد تا تغییرات عملکرد حسی، بینایی، هماهنگی، تعادل، وضعیت روانی و خلق و خو را بررسی کند.
تصویربرداری: پزشک ممکن است مننژیوم را با استفاده از MRI یا سی تی اسکن تشخیص دهد تا از مغز و ساختارهای مجاور آن عکس بگیرد.
بیوپسی: ممکن است پزشک قبل از تشخیص، نمونه‌ای از تومور را برداشته و آن را زیر میکروسکوپ بررسی کند.
مننژیوم چگونه درمان می‌شود؟
مننژیوم ممکن است نیازی به درمان فوری نداشته باشد. در صورت نیاز به درمان، جراحی معمولاً اولین گزینه درمان است. از پرتودرمانی نیز می‌توان به تنهایی یا همراه با جراحی استفاده کرد.
عمل جراحی
اگر مننژیوم علائمی ایجاد می‌کند یا در حال رشد است، پزشک احتمالاً آن را با جراحی برطرف کند. با این حال، در برخی موارد، تلاش برای برداشتن تومور بسیار خطرناک است. به عنوان مثال، تومور ممکن است خیلی نزدیک به ساختار حیاتی مغز یا رگ خونی باشد. در صورت انجام عمل جراحی، جراح سعی می‌کند تا آنجا که ممکن است تومور را خارج کند. جراح ممکن است از تصاویر MRI از مغز برای کمک به جراحی استفاده کند. جراح همچنین ممکن است از یک میکروسکوپ ویژه در طول عمل استفاده کند تا دید بهتری از تومور و قسمت‌های اطراف مغز داشته باشد.
پرتو درمانی
اگر جراح نتواند تومور را خارج کند یا فقط بتواند قسمتی از آن را خارج کند، ممکن است به پرتودرمانی نیاز داشته باشید. بسته به نواحی مغز یا نخاع که درگیر هستند، پرتودرمانی ممکن است به کوچک شدن هر گونه تومور باقی مانده کمک کند و همچنین می‌تواند از گسترش آن به بافت‌های اطراف جلوگیری کند. حتی اگر تومور در طول جراحی به طور کامل برداشته شود، پزشک ممکن است پرتودرمانی را برای جلوگیری از ایجاد مننژیوم دیگر در آینده توصیه کند. مننژیوم‌ها تمایل به رشد مجدد بعد از عمل دارند. درمان اشعه گاهی با دقت بیشتری با استفاده از چاقوی گاما یا چاقوی سایبری انجام می‌شود.
استفاده از دارو
پزشک ممکن است دارویی را برای درمان تومور توصیه کند. متخصصان در حال بررسی چندین دارو هستند تا ببینند آیا در برابر مننژیوم مؤثر هستند یا خیر. همچنین ممکن است بتوانید از داروهای دیگر برای درمان علائم ناشی از مننژیوم مانند تشنج، استفراغ بیش از حد، ضعف و اختلالات بینایی استفاده کنید.
نظرات کاربران