شکستگی مهره‌های کمر یک آسیب ستون فقرات است. بسته به علت، در واقع، مهره‌ها می‌توانند کم و بیش شدید بشکنند و یکپارچگی نخاع را تضعیف کنند. مانند سایر استخوان‌های بدن انسان، مهره‌ها نیز زمانی که ضربه‌های شدید شدید فشار بیشتری به آن‌ها وارد می‌کند، می‌شکنند.
شکستگی مهره‌های کمر
انواع مختلفی از شکستگی‌های مهره در ناحیه کمر وجود دارد. از نظر بالینی، دو گروه متمایز می‌شوند:
- شکستگی بدون درگیری عصبی: شکستگی آمیلیک.
- شکستگی‌های با درگیری عصبی: شکستگی‌های میلیک.
علائم شکستگی آمیلیک شامل درد موضعی، ناتوانی جنسی یا محدودیت عملکردی و تغییرات وضعیتی ضد درد ستون فقرات است که بسته به نوع و وسعت شکستگی می‌تواند به کیفوز یا اسکولیوز منحرف شود.
معمولاً برای تشخیص شکستگی مهره‌های کمر، عکس‌برداری با اشعه ایکس کافی است. در موارد شک و یا نیاز به بررسی بیشتر، سی‌تی‌اسکن یا تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRI) مورد نیاز است.
شکستگی‌های کمر چگونه طبقه‌بندی می‌شوند؟
انواع مختلفی از طبقه‌بندی‌ها وجود دارد که یکی از انواع رایج آن را در اینجا برای شما معرفی می‌کنیم.
شکستگی‌های بدن مهره‌ها:
- شکستگی‌های دیسکورتیکولی، ضایعه محدود به دیسک بین مهره‌ای و سطح استخوانی است.
- شکستگی‌های جسمی، آسیب به بدن مهره محدود می‌شود.
- شکستگی دیسکوماتیک، ضایعه هم بدن و هم دیسک را تحت تأثیر قرار می‌دهد.
شکستگی‌های بدن و قوس مهره‌ای که شکستگی کامل نیز نامیده می‌شود:
- شکستگی بدون دررفتگی
- شکستگی با دررفتگی، با خطر آسیب نخاعی
برای هر نوع شکستگی، پیش آگهی متفاوتی وجود دارد، که از ثابت ماندن ساده روی تخت تا بستری شدن در یک مرکز تخصصی عصبی متفاوت است.
دلایلی که منجر به شکستگی مهره‌های کمر می‌شوند:
ترومای غیرمستقیم: عمدتاً مربوط به مردان بین ۴۰ تا ۵۰ سال است و ناشی از ضربه‌هایی است که منجر به خم شدن بیش از حد ستون فقرات کمری می‌شود، مانند افتادن ناگهانی روی پا‌ها یا باسن، که در آن بدن مهره‌ها در حداکثر قرار دارد. ناحیه انحنا در اثر فشردگی بیش از حد آسیب دیده است. در برخی از این آسیب‌ها، در صورت دررفتگی از بخش مهره زیرین یا رویی، ممکن است دررفتگی (وضعیتی که به عنوان شکستگی مهره کمری-دررفتگی شناخته می‌شود) نیز همراه باشد که می‌تواند به نخاع فشرده یا آسیب برساند.
فروپاشی‌های پوکی استخوان: عمدتاً جنس مؤنث را که بیشتر مستعد ابتلا به بیماری پوکی استخوان هستند، تحت تأثیر قرار می‌دهد. این‌ها ضایعات استخوانی هستند که با ترومای خاصی همراه نیستند، بلکه با فروپاشی بدن مهره ناشی از ضعف بیش از حد ساختار ناشی از پوکی استخوان همراه هستند.
ضربه مستقیم: مانند تصادفات جاده‌ای بین موتورسواران، شلیک گلوله یا برخورد شدید با اجسام بسیار سخت و مقاوم.
شکستگی مهره‌های کمر چگونه درمان می‌شود؟
درمان شکستگی مهره اساساً به نوع شکستگی بستگی دارد. به طور کلی، رویکرد درمانی در موارد شکستگی مهره‌های خفیف و پایدار محافظه کارانه است، در حالی که در موارد شکستگی شدید مهره که با بی‌ثباتی مشخص می‌شود، جراحی است. در پایان درمان با هدف ترمیم شکستگی مهره، یک چرخه درمان‌های توانبخشی ( فیزیوتراپی ) همیشه دنبال می‌شود.
درمان محافظه کارانه
درمان محافظه کارانه شکستگی‌های مهره شامل استفاده از کرست ارتوپدی ( ارتز ) برای پشت است که برای بی‌حرکت نگه داشتن ستون فقرات و در یک راستا در طول فرآیند ترمیم استخوان طراحی شده است. بنابراین، پس از تکمیل فرآیند ترمیم استخوان، شامل یک دوره درمان توانبخشی ( فیزیوتراپی ) می‌شود.
با این حال، باید توجه داشت که درمان محافظه کارانه می‌تواند در حضور شکستگی‌های خفیف مهره / انحراف مهره (شکستگی‌هایی که در آن ضایعه به بدن مهره محدود می‌شود) استفاده شود.
درمان جراحی
جراحی شکستگی مهره‌های کمر شامل عمل‌های فیوژن مهره‌ای ظریف (که در آن پزشک از پیچ، قلاب و غیره استفاده می‌کند)، ورتبروپلاستی یا کیفوپلاستی است که اهداف آن عبارتند از: بازگرداندن آناتومی مهره یا مهره‌های آسیب‌دیده و روشن کردن هر یک از آن‌ها. فشار بر طناب نخاعی یا اعصاب نخاعی اطراف؛ همانطور که در مورد درمان محافظه کارانه، درمان جراحی شکستگی‌های مهره نیز شامل یک دوره درمان‌های توانبخشی است. به طور معمول، درمان جراحی در حضور موارد زیر استفاده می‌شود:
- شکستگی‌های ترکیدگی مهره‌ها
- شکستگی‌های خم شدن مهره با درگیری کامل مهره.
- شکستگی‌های مهره با دررفتگی
متأسفانه آسیب‌های نخاعی دائمی است. این بدان معنی است که هیچ درمانی، نه پزشکی و نه جراحی وجود ندارد که امکان ترمیم آن را فراهم کند.
توانبخشی و فیزیوتراپی
پس از شکستگی مهره، توانبخشی فیزیکی (یا فیزیوتراپی) برای بازگرداندن حالت ارتجاعی و تون عضلانی به پشت قبل از آسیب است. مدت زمان فیزیوتراپی با توجه به نوع شکستگی مهره متفاوت است.
چقدر طول می‌کشد تا شکستگی مهره های کمرخوب شود؟
اولین جنبه اساسی در مورد زمان بهبودی این است که آیا نخاع درگیر است یا خیر.
به طور کلی، هر چه شکستگی مهره شدیدتر باشد، شانس بهبودی کامل کمتر است. در مورد شکستگی‌های مهره‌ای همراه با آسیب نخاعی، بازیابی برخی از عملکرد‌های حرکتی (از جمله کنترل اسفنکتر‌های کلیه و مثانه) غیرممکن است.
برای شکستگی‌های آمیلیک (بدون آسیب نخاع)، مسیر درمانی با توجه به محل ضایعه آناتومیک متفاوت است. به عنوان مثال برای
شکستگی‌های بدن مهره‌ها فقط در مواردی که له شدگی قابل توجه باشد جراحی ضروری است، در غیر این صورت بی‌حرکتی با بریس گچی به مدت حدود ۳۰ روز در بستر کافی است تا ستون فقرات دچار مشکل نشود. پس از آن یک دوره حدود دو ماهه دنبال می‌شود که در آن بیمار می‌تواند راه رفتن را شروع کند و توسط یک آتل کمری سفت حمایت شود.
در مورد شکستگی خفیف، می‌توانید از آتل کمری سفت و سخت برای حدود ۳ ماه استفاده کنید، بدون نیاز به دوره استراحت در بستر. پس از این دوره، فیزیوتراپی دنبال می‌شود که در آن آموزش مجدد حرکتی اساساً انجام می‌شود.
نظرات کاربران