جراحی فیوژن یا همجوشی ستون فقرات برای جلوگیری از حرکت در یک بخش مهره‌ای دردناک طراحی شده است که به نوبه خود باید درد تولید شده از مفصل را کاهش دهد.
روش‌های زیادی برای جراحی فیوژن ستون فقرات کمر وجود دارد و همه آن‌ها شامل فرایند زیر است:

  • افزودن پیوند استخوان به بخشی از ستون فقرات
  • تنظیم یک پاسخ بیولوژیکی که باعث رشد پیوند استخوان بین دو عنصر مهره‌ای شود تا همجوشی استخوان ایجاد شود.
  • همجوشی استخوان (که منجر به جایگزینی یک مفصل متحرک توسط یک استخوان ثابت می‌شود) حرکت را در آن قسمت مشترک متوقف می‌کند.

برای بیماران با شرایط زیر، اگر حرکت غیرطبیعی و بیش از حد در یک بخش مهره‌ای منجر به درد شدید و ناتوانی در عملکرد شود، ممکن است جراحی فیوژن کمر در نظر گرفته شود:

  • بیماری دیسک دژنراتیو کمر
  • اسپوندیلولیستزیس کمر (isthmic, degenerative, postlaminectomy spondylolisthesis)

سایر شرایطی که ممکن است با جراحی همجوشی نخاع درمان شود شامل ستون فقرات ضعیف یا ناپایدار (ناشی از عفونت یا تومور)، شکستگی، اسکولیوز یا دفرمیتی ستون فقرات است.

جراحی فیوژن ستون فقرات کمر

فیوژن یا همجوشی ستون فقرات کمر چگونه کار می‌کند؟

در هر سطح در ستون فقرات، یک فضای دیسک در جلو و مفصل‌های جفت شده در پشت وجود دارد. با همکاری این ساختارها، یک بخش حرکت تعریف شده و درجه‌های مختلفی از حرکت را مجاز می‌دانند.
برای متوقف کردن حرکت در یک قسمت، باید دو بخش مهره‌ای با هم ادغام شوند، به‌طوری‌که همجوشی نخاعی L4-L5 (قطعه کمری 4 و قطعه کمری 5) در واقع یک همجوشی نخاعی یک سطح است. همجوشی L4-L5، L5-S1 همجوشی 2 سطح است.

یک جراحی همجوشی ستون فقرات شامل استفاده از پیوند استخوان برای رشد بدنه دو مهره در کنار هم برای تبدیل شدن به یک استخوان بلند است. پیوند استخوان را می‌توان از لگن بیمار (استخوان اتو گرافت) در حین جراحی فیوژن ستون فقرات برداشت، از استخوان جسد (استخوان آلو گرافت) برداشت یا استخوان ساخته شده (جایگزین پیوند استخوان مصنوعی) استفاده کرد.
علاوه بر انتخاب در مورد اینکه چند سطح فیوز یا پیوند شود و کدام پیوند استخوان انتخاب شود، انواع مختلفی از همجوشی ستون فقرات وجود دارد، از جمله فیوژن‌هایی با رویکردهای جراحی از جلو (قدامی)، پشت (خلفی)، جلو و عقب، و یا از کنار.

انواع همجوشی ستون فقرات

انواع مختلفی از گزینه‌های جراحی فیوژن ستون فقرات وجود دارد. معمول‌ترین روش‌های جراحی شامل:

  • همجوشی ناودانی پستو لترال: این روش از طریق پشت انجام می‌شود.
  • همجوشی بین بدنی کمر خلفی (PLIF): این روش از پشت انجام می‌شود و شامل برداشتن دیسک بین دو مهره و قرار دادن استخوان در فضای ایجاد شده بین دو جسم مهره‌ای است.
  • همجوشی بین اندام قدامی کمر (ALIF): این روش از جلو انجام می‌شود و شامل برداشتن دیسک بین دو مهره و قرار دادن استخوان در فضای ایجاد شده بین دو جسم مهره‌ای است.
  • همجوشی نخاعی قدامی – خلفی: این روش از جلو و عقب انجام می‌شود.
  • همجوشی میانی ترانسفورامینال کمر (TLIF): مشابه PLIF، این روش از پشت ستون فقرات نیز انجام می‌شود.
  • همجوشی میان تنه یا Extreme Lateral Interbody (XLIF): همجوشی میان تنه که رویکرد آن از کنار است.

توجه به این نکته مهم است که با وجود هر نوع همجوشی ستون فقرات، علی رغم دستیابی به همجوشی موفقیت‌آمیز، خطر نارسایی بالینی (به معنای از بین نرفتن درد بیمار) وجود دارد.

همجوشی نخاعی چند سطحی

در اکثر قریب به اتفاق موارد، جراحی فیوژن ستون فقرات کمر برای آن دسته از شرایط که فقط شامل یک بخش مهره‌ای است، بسیار مؤثر است. اکثر بیماران پس از همجوشی یک سطح ستون فقرات، هیچ محدودیتی در حرکت مشاهده نخواهند کرد.
در صورت لزوم، ترکیب دو سطح از ستون فقرات ممکن است گزینه مناسبی برای درمان درد باشد. با این وجود، بعید است که همجوشی ستون فقرات با بیش از 2 سطح باعث تسکین درد شود زیرا باعث از بین رفتن بیش از حد حرکت طبیعی در ناحیه کمر و فشار بیش از حد در مفاصل باقی مانده می‌شود.
جوش خوردن 3 سطح یا بیشتر از ستون فقرات معمولاً مختص موارد اسکولیوز و تغییر شکل کمر است.

همجوشی موفق

حصول نتیجه موفقیت‌آمیز از همجوشی ستون فقرات به عوامل مختلفی نیاز دارد، از جمله تشخیص دقیق قبل از عمل، یک جراح خبره از نظر فنی و یک بیمار با سبک زندگی منطقی و سالم (غیر سیگاری، غیر چاق) که انگیزه پیگیری توان‌بخشی برای ترمیم و بازگرداندن عملکرد خود را دارد.

نظرات کاربران

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

instagram logo call button