گردن که ستون فقرات گردنی نیز نامیده می‌شود، یک ستون بلند و انعطاف پذیراست که در بدن گسترش یافته است. قسمت بالای ستون فقرات گردنی به جمجمه و پایین ستون فقرات گردنی به قسمت شانه متصل می‌شود. این ناحیه عموماً به عنوان ستون فقرات شناخته می‌شود. ستون فقرات گردنی یا ناحیه گردن از ماهیچه‌ها، اعصاب، رباط‌ها و تاندون‌ها تشکیل شده است و هفت استخوان روی هم قرار گرفته است که توسط دیسک‌های بین مهره‌ای از یک‌دیگر جدا شده‌اند. در این دیسک‌ها ستون فقرات آزادانه حرکت می‌کند. با وجود اینکه ستون فقرات گردنی یک قسمت کوچکی از بدن است اما یکی از پیچیده‌ترین مناطق است و چندین نقش مهم در بدن انسان ایفا می‌کند. مانند؛ محافظت از نخاع، حمایت از حرکت سر و تسهیل جریان خون به مغز. در این مقاله قصد داریم بیشتر راجب خطرات عمل جراحی دیسک گردن صحبت کنیم. با ما همراه باشید.

خطرات عمل جراحی دیسک گردن:

جراحی ستون فقرات گردنی چه موقع انجام می‌شود؟

جراحی ستون فقرات گردنی معمولاً برای انواع مختلف مشکلات گردن در ستون فقرات انجام داده می‌شود. جراحان مغز و اعصاب یا جراحان ارتوپدی به منظور تسکین درد طولانی مدت گردن، توقف حرکت غیر معمول در سر، ضعف و سوزن سوزن شدن، بی حسی و بازگرداندن عملکرد کامل عصب، جراحی ستون فقرات گردن را توصیه می‌کنند. همچنین وقتی فضای بین مهره‌ها خیلی باریک می‌شود، بخشی از مهره‌ها یا دیسک گردن می‌تواند بر روی نخاع یا اعصاب ستون فقرات فشار وارد کند و باعث درد، بی‌حسی یا ضعف شود. هنگامی که این علائم به انواع درمان های غیرجراحی پاسخ نمی دهند، ممکن است جراحی دیسک توصیه شود. جراحی عموماً زمانی انجام می‌شود که نخاع یا اعصاب بیرون آمده از ستون فقرات به دلیل ضربه، بی ثباتی یا اختلالات دژنراتیو تحت فشار زیادی قرار دارند.

انواع جراحی دیسک گردن:

 انواع مختلفی از جراحی برای دیسک گردن وجود دارد، در اینجا برخی از جراحی‌های رایج گردن را معرفی می‌کنیم:

دیسککتومی و فیوژن سرویکس (ACDF):

یک جراحی گردن است که دیسک آسیب دیده یا دژنراتیو گردن را برمی‌دارد. جراحی شامل دو بخش است:

  • قدامی: ابتدا ACDF از قسمت جلویی گردن نزدیک می‌شود، سپس دیسک آسیب دیده از استخوان‌های مهره برداشته می‌شود. این مرحله دیسکتومی سرویکس قدامی نامیده می‌شود.
  • همجوشی: همزمان با دیسکتومی، جراحی همجوشی انجام می‌شود. جراحی همجوشی شامل قرار دادن ایمپلنت یا پیوند استخوان در جایی که دیسک اولیه قرار داشته، به منظور تقویت ناحیه و ایجاد ثبات است. این مرحله همجوشی نامیده می‌شود.

دیسکتومی و فیوژن سرویکس قدامی به طور کلی بیش‌تر انجام می‌شود، زیرا این جراحی از قسمت جلویی گردن انجام می‌شود و به جراحان اجازه می‌دهد تا دید مستقیمی به دیسک گردن داشته باشند و به تمام ستون فقرات گردنی دسترسی کامل داشته باشند. همچنین این روش درد کمتری پس از عمل برای بیماران دارد.

جراحی ستون فقرات کورپکتومی سرویکس قدامی

کورپکتومی سرویکس قدامی یک عمل جراحی است که در آن جراح استخوان مهره یا دیسک بین مهره‌ای را بر می‌دارد. این جراحی به طور کلی توسط جراحان زمانی توصیه می‌شود که در پشت بدن، مهره‌ها به نخاع فشار وارد می‌کنند. جراح معمولاً هر گونه استخوان یا دیسکی را که روی نخاع فشار وارد می‌کند، برمی دارد تا فشار روی اعصاب نخاعی را کاهش دهد.

لامینکتومی و فیوژن

لامینکتومی به معنای برداشتن لامینت است. لامیت ورقه‌ای از استخوان بسیار نازک در پشت گردن است که سقف ستون فقرات را ایجاد کرده و از نخاع محافظت می‌کند. هدف از این جراحی این است که لایه را برداریم تا فضای بیشتری به نخاع داده شود.

عوارض جراحی دیسک گردن

عوارض جراحی دیسک گردن

هیچ جراحی بدون خطر نیست و احتمال عوارض ناشی از هرگونه جراحی وجود دارد اما وقتی جراحی در نزدیک ستون فقرات و نخاع انجام شود، این عوارض بسیار جدی‌تر می‌شود. عوارض کلی اکثر جراحی‌ها شامل عفونت، خونریزی، لخته شدن خون و خطرات بیهوشی است. برخی از بیماران ممکن است پس از جراحی ستون فقرات به چندین جراحی اضافی نیاز داشته باشند. لیستی از عوارض رایج عبارت است از:

عوارض بیهوشی

 تقریباً همه روش‌های جراحی قبل از عمل نیاز به انواع بیهوشی دارند. بیهوشی به این دلیل است که بیمار عمل جراحی را احساس نمی‌کند. ساده‌ترین نوع بیهوشی که معمولاً برای جراحی ساده انجام می‌شود بی حسی موضعی است و پیچیده‌ترین نوع آن بیهوشی عمومی است. بیماران از طریق بیهوشی عمومی در طول عمل جراحی به طور کامل به خواب می‌روند. در این روش برخی داروها برای خواباندن بیماران تجویز می‌شود. از آنجا که جراحی ستون فقرات یک جراحی پیچیده است، نیاز به بیهوشی عمومی دارد. تعداد بسیار کمی از بیماران به دلیل داروهای مورد استفاده با بیهوشی عمومی مشکل دارند.

ترومبوفلبیت

هنگامی که لخته‌های خون در داخل رگ‌ها ایجاد می‌شود، به آن ترومبوز وریدی عمیق DVT)) می‌گویند. این مشکل رایج در بسیاری از روش‌های جراحی است. دلایل متعددی وجود دارد که خطر DVT پس از عمل را افزایش می‌دهد. یکی از این دلایل، آسیب به رگ‌های خونی اطراف ناحیه جراحی است که می‌تواند باعث ایجاد لخته شود. خونی که به مدت طولانی در یک نقطه مانده است معمولاً شروع به لخته شدن می‌کند.

پیوند استخوان

 در موارد نادر، پیوند استخوان می‌تواند خیلی زود پس از عمل از موقعیت مناسب بین استخوان‌های مهره‌ای حرکت کند. در صورت بروز این مشکل، بیماران نیاز به جراحی اضافی دارند.

آسیب عصبی یا درد مداوم

  در عمل‌های جراحی ستون فقرات، خطر آسیب به اعصاب یا نخاع وجود دارد. آسیب به اعصاب یا نخاع می‌تواند منجر به بی حسی یا حتی فلج شدن شود. شایع‌ترین دلیل درد مداوم آسیب عصبی ناشی از فتق دیسک  گردن است. برخی از فتق‌های دیسک ممکن است به طور دائم به عصب آسیب برساند و باعث عدم پاسخ به جراحی شود.

عفونت و زخم

میزان بروز عفونت‌های زخم بعد از عمل در دیسکتومی و فیوژن سرویکس قدامی 0.1 تا 1.6 درصد است. عفونت بعد از عمل معمولاً به صورت درد، اریتم موضعی و تخلیه زخم ظاهر می‌شود. تب، لرز، تعریق شبانه و نقص تنفسی نیز می‌تواند رخ دهد. عفونت شامل رتروفارنکس در روش‌های قدامی ممکن است به صورت بلع دردناک، سفالد یا مدیاستینیت مرتبط با دم ظاهر شود. عوارض عصبی همچنین می‌تواند به دلیل فشار ناشی از آبسه اپیدورال ایجاد شود. ارگانیسم‌های عفونی همچنین می‌توانند وارد فضای دیسک و مهره‌های مجاور آن شوند که باعث ایجاد استئومیلیت می‌شود.

 

نظرات کاربران

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

instagram logo call button