درمان تنگی کانال نخاعی کمر بسیار مهم است. تنگی کانال نخاعی کمر به معنای باریک شدن کانال نخاعی است. می‌تواند در قسمت مرکزی آن (تنگی مرکزی)، در قسمت زیر وجه مفصلی (تنگی فرورفتگی‌ها) یا بیشتر در سمت جانبی، در سوراخ عصب (تنگی روزنه) رخ دهد. علائم تنگی کمر عبارت‌اند از:
- لنگش نوروژنیک (دردی در پاها که پس از چند قدم در راه‌رفتن ایجاد می‌شود)
- کمردرد
- کیفوز بالاتنه (خم شدن تنه به جلو)
- مشکل در راه‌رفتن
یکی از شایع‌ترین اشکال ناتوانی در سالمندان است. تنگی کمر شایع‌ترین نشانه برای جراحی ستون فقرات در سنین بالای 65 سال است.
علل تنگی کانال نخاعی کمر چیست؟
تنگی کمر می‌تواند مادرزادی یا اکتسابی باشد. شکل مادرزادی نادر است و با کوتاهی دمگل‌ها (بخشی که پشت و جلوی مهره را به هم وصل می‌کند) مشخص می‌شود، علائم معمولاً پس از چهل‌سالگی، زمانی که اولین تغییرات دژنراتیو در ستون فقرات شروع می‌شود، شروع می‌شود.
شایع‌ترین شکل اکتسابی است و همراه با فرآیندهای دژنراتیو دیسک‌های بین مهره‌ای، وجه‌های مفصلی و رباط‌ها شروع می‌شود. دژنراسیون استئوآرتریت باعث هیپرتروفی (افزایش حجم) مفاصل فاست و تشکیل استئوفیت‌هایی می‌شود که به باریک شدن کانال نخاعی کمک می‌کنند و باعث فشرده شدن ریشه‌های عصبی و در نتیجه شروع علائم برای بیمار می‌شوند.
تنگی کانال نخاعی کمر چگونه تشخیص داده می‌شود؟
تشخیص تنگی کمر بر اساس دو معیار اساسی است:
- تاریخچه بالینی بیمار (لنگش عصبی، درد در حین راه‌رفتن، دشواری در پایین آمدن، درد پیش‌رونده کمر)
- تشخیص ازآنجایی‌که امکان ارزیابی میزان تنگی و سطوح درگیر را فراهم می‌کند، اشعه ایکس لومبوساکرال در خمیدگی – اکستنشن و پرتو ایکس ستون کامل نیز مهم هستند، زیرا امکان ارزیابی وجود ناپایداری ستون فقرات مرتبط با تنگی و وجود ناهنجاری‌های مهره‌ای مانند اسکولیوز.
درمان تنگی کانال نخاعی کمر
اکثر بیماران با شروع علائم به‌صورت محافظه‌کارانه درمان می‌شوند. داروهای مورداستفاده ضدالتهاب و کورتیزون هستند. علائم ممکن است به طور کامل یا جزئی به درمان دارویی پاسخ دهند، اما اغلب پس از یک دوره خوب ظاهر می‌شوند. ازآنجایی‌که این یک آسیب‌شناسی دژنراتیو – آرتریت است، بهبود خودبه‌خود نادر است.
درمان جراحی پیشگیرانه نیست و فوری انجام نمی‌شود زیرا بدتر شدن علائم آهسته و پیش‌رونده است و هرگز ناگهانی نیست. این روش درمانی است که ماندگارترین و مؤثرترین نتایج را تضمین می‌کند.
برای بیمارانی که علائم خفیف دارند، یا شرایط کلی بالینی آنها بیش از حد به خطر افتاده است که نمی‌توانند با مداخله مواجه شوند، می‌توان از تکنیک‌های درمان درد مانند ارتشاح اپیدورال برای اهداف ضد درد استفاده کرد.
درمان تنگی کانال نخاعی کمر در صورت ناپایداری
اگر ناپایداری ستون فقرات با تنگی همراه باشد، درمان جراحی شامل گشاد کردن کانال نخاعی با تکنیک میکروسرجری یا آندوسکوپی و تثبیت ستون مهره با پیچ‌ها و میله‌های پدیکول است. تکنیک‌هایی که امروزه مورداستفاده قرار می‌گیرند، تکنیک‌های کم تهاجمی هستند که با برش‌های کوچک جراحی که بافت‌ها و ماهیچه‌های پاراوروتبرال را حفظ می‌کنند، علائم را برطرف می‌کنند. تکنیک‌های جراحی شامل درمان‌های تثبیت و رفع فشار خلفی کم تهاجمی و تکنیک‌های رفع فشار جانبی غیرمستقیم، مانند تثبیت افراطی جانبی است.
به لطف استفاده از یک قفس در مواد بی‌اثر که جایگزین دیسک بین مهره‌ای می‌شود، امکان تراز مجدد و گشاد شدن کانال نخاعی را بدون برداشتن بافت استخوانی فراهم می‌کند.
انواع گزینه‌های درمان تنگی کانال نخاعی کمر
گزینه‌های درمانی متعددی برای افراد مبتلا به تنگی کانال نخاعی وجود دارد.
هنگامی که تشخیص تنگی نخاع تأیید شد، پزشک ممکن است تصمیم بگیرد که به‌سادگی یک درمان محافظه‌کارانه را باهدف تسکین علائم دردناک تجویز کند. درصورتی‌که درمان محافظه‌کارانه مؤثر نباشد، متخصص می‌تواند امکان توسل به جراحی را ارزیابی کند.
مراقبت محافظه‌کارانه
در برخی موارد، کمردرد و پادرد ناشی از تنگی کانال نخاعی را می‌توان با درمان دارویی مناسب، تزریق کورتون، استراحت و فیزیوتراپی درمان کرد. بااین‌حال، در مواجهه با بدتر شدن علائم دردناک، روش‌های محافظه‌کارانه ممکن است مزایای موردنظر را ارائه نکنند و بنابراین، بیمار ممکن است گزینه‌های درمانی فشرده‌تری را در نظر بگیرد.
رفع فشار جراحی
متداول‌ترین جراحی برای تنگی نخاع گردنی، فورامینوتومی گردنی است. این روش باهدف گشاد کردن کانال نخاعی برای ازبین‌بردن فشار روی نخاع و علائمی مانند گزگز و ضعف که با این وضعیت پاتولوژیک رخ می‌دهد، انجام می‌شود.
رایج‌ترین جراحی برای درمان تنگی ستون فقرات کمری، لامینکتومی فشاری است که اغلب همراه با فیوژن ستون فقرات انجام می‌شود. این جراحی شامل برداشتن بخش‌هایی از مهره‌ها، رباط‌ها و یا دیسک‌های بیرون‌زده است که باعث فشرده شدن اعصاب و/یا نخاع می‌شود.
جراحی فیوژن ستون فقرات
فیوژن ستون فقرات یک روش جراحی است که برای درمان بیماری‌های دژنراتیو ستون فقرات استفاده می‌شود. با استفاده از پیوند استخوان و ابزارهایی مانند صفحات فلزی و پیچ‌ها، این روش به شما امکان می‌دهد دو یا چند مهره مجاور را با هم ترکیب کنید. این جراحی باهدف تثبیت ستون فقرات و تسکین درد انجام می‌شود.
اسپیسر بین خاری
علائم تنگی نخاع را می‌توان با اسپیسر بین خاری برطرف کرد. اسپیسر یک دستگاه کوچک است که با جراحی کم تهاجمی کاشته شده است. اگرچه قرار است که فاصله بین فرآیندهای خاردار به طور دائمی باقی بماند تا از فشردگی عصب جلوگیری شود، اما می‌توان آن را نیز برداشت.
ازآنجایی‌که این عمل شامل برداشتن هیچ استخوان از نظر ساختاری مهمی نمی‌شود، اسپیسر به بیمار و جراح امکان ارزیابی هرگونه درمان بیشتر را درصورتی‌که بیمار دچار بدتر شدن وضعیت مهره شود، در زمان بعدی ارائه می‌دهد.
اسپوندیلولیستزیس مرتبط با تنگی کانال کمر
اسپوندیلولیستزیس دژنراتیو را می‌توان به‌عنوان یک وضعیت بی‌ثباتی واقعی (بی‌حرکتی بیش از حد مهره در رادیوگرافی عملکردی) یا ناپایداری بالقوه (هیچ شواهدی دال بر تحرک بیش از حد در رادیوگرافی عملکردی) در نظر گرفت. در مورد دوم، ناپایداری بالقوه است زیرا فشار زدایی از ساختارهای عصبی می‌تواند بخش حرکتی را آشکارا ناپایدار کند.
بااین‌حال، و ادبیات حمایت می‌کند، در صورت وجود تنگی اسپوندیلولیستزیس دژنراتیو، درمان رفع فشار بدون آرتروز زمانی نشان داده می‌شود که علائم قبل از عمل اساساً رادیکولار همراه با کمردرد غایب یا خفیف باشد، زمانی که رادیوگرافی‌های عملکردی بیش حرکتی مهره‌ها را نشان نمی‌دهند.
اما در مواردی که بیمارانی که از کمردرد متوسط تا شدید قبل از عمل رنج می‌برند که در رادیوگرافی‌های عملکردی تحرک بیش از حد مهره‌های کل نگر وجود دارد و در موارد تنگی مشخص که لازم است لامینکتومی مرکزی به‌اندازه کافی انجام شود. ساختارهای عصبی را از فشار خارج کنید، آرترودز (اینتئوماتیک یا خلفی جانبی) باید با رفع فشار عصبی همراه باشد.
نظرات کاربران