اعصاب محیطی شما مغز و نخاع شما را به سایر قسمت‌های بدن شما متصل می‌کند. این اعصاب ماهیچه‌های شما را کنترل می‌کنند تا بتوانید راه بروید، پلک بزنید، قورت دهید، چیزها را بردارید و فعالیت‌های دیگر را انجام دهید. انواع مختلفی از تومور عصبی اعصاب محیطی ممکن است در بدن شکل بگیرد. اگرچه علت آنها معمولاً ناشناخته است، برخی ارثی هستند. بیشتر تومورها سرطانی (بدخیم) نیستند، اما می‌توانند منجر به آسیب عصبی و ازدست‌دادن کنترل عضلانی شوند. به همین دلیل است که در صورت بروز هرگونه توده غیرعادی، درد، گزگز یا بی‌حسی یا ضعف عضلانی، مهم است که به پزشک خود مراجعه کنید.
انواع تومور اعصاب محیطی
تومورهای اعصاب محیطی با رشد در داخل اعصاب (تومورهای درون عصبی) یا با فشار بر روی آنها (تومورهای خارج عصبی) بر اعصاب تأثیر می‌گذارند. اکثر آنها خوش‌خیم هستند. انواع مختلف تومورهای خوش‌خیم عصبی محیطی عبارت‌اند از:
شوانوما
شایع ترین تومور خوش‌خیم عصبی محیطی در بزرگسالان، شوانوما می‌تواند در هر جایی رخ دهد. معمولاً از یک بسته (فاسیکل) منفرد در عصب اصلی می آید و بقیه عصب را جابجا می‌کند. برخی از شوانوما بزرگ می‌شوند و شکل های غیرعادی در ستون فقرات یا لگن به خود می گیرند، مانند تومورهای دمبل. اگر در بازو یا پا دچار شوانوما شوید، ممکن است متوجه یک توده شوید. وقتی شوانوما بزرگ می‌شود، فاسیکل‌های بیشتری در معرض خطر قرار می‌گیرند و برداشتن آن را دشوارتر می‌کند. به طور کلی، این تومورها به کندی رشد می‌کنند.
شوانوما اغلب به‌تنهایی رخ می‌دهد، اگرچه گاهی اوقات برخی از افراد چندین مورد از آنها را در بازوها، پاها یا بدن دارند، وضعیتی که به‌عنوان شوانوماتوز شناخته می‌شود.
اگر یک شوانومای نادر در نزدیکی ساقه مغز خود دارید که به‌عنوان نوروم آکوستیک شناخته می‌شود، ممکن است در تعادل یا شنوایی خود مشکل داشته باشید. این نوع تومور که به‌عنوان شوانوم دهلیزی نیز شناخته می‌شود، معمولاً بدون داشتن سندرم ایجاد می‌شود، اما تعدادی نوروم آکوستیک در افراد مبتلا به نوروفیبروماتوز 2 (NF2) تشخیص داده می‌شود.
نوروم های آکوستیک درمان نشده که به رشد خود ادامه می‌دهند می‌توانند بر اعصاب مجاور تأثیر بگذارند و ساقه مغز را تحت‌فشار قرار دهند.
نوروفیبروم
این نوع رایج تومور عصبی خوش‌خیم تمایل دارد در مرکز عصب تشکیل شود. نوروفیبروم ممکن است از چندین بسته عصبی ایجاد شود و تمایل به ایجاد علائم خفیف دارد. این تومور بیشتر در افرادی ایجاد می‌شود که نوروفیبروماتوز 1 (NF1) دارند، یک اختلال ژنتیکی که باعث رشد تومورها بر روی اعصاب می‌شود.
پزشکان معمولاً افراد مبتلا به NF1 را با بررسی تغییر رنگ یا تومورهای خوش‌خیم روی پوست آنها تشخیص می‌دهند. برخی از افراد مبتلا به NF1 به شرایط دیگری مانند انحنای ستون فقرات (اسکولیوز)، تغییر شکل استخوانی دیگر یا تومور عصب چشم (گلیوم بینایی) مبتلا می‌شوند. افراد مبتلا به NF1 در معرض خطر ابتلا به تومور بدخیم غلاف عصبی محیطی هستند.
پرینوریوما
این تومور خوش‌خیم عصبی محیطی نادر می‌تواند به‌عنوان یک تومور خارج عصبی نیز ایجاد شود. پرینوریومای داخل عصبی معمولاً در کودکان و بزرگسالان جوان رخ می‌دهد و معمولاً باعث ضعف تدریجی پیشرونده و ازدست‌دادن حسی می‌شود که شامل بازو یا پا می‌شود.
لیپوم
سلول های چربی با رشد آهسته باعث ایجاد این توده های خوش‌خیم و نرم می‌شوند که معمولاً در زیر پوست روی گردن، شانه ها، پشت یا بازوها ظاهر می‌شوند. لیپوم نزدیک عصب می‌تواند آن را فشرده کند. با این حال، معمولاً هیچ درد یا مشکل دیگری ایجاد نمی کنند. ممکن است پزشک شما بخواهد از طریق معاینات منظم آن را تحت نظر داشته باشد.
کیست گانگلیون
برخی از این کیست‌ها از یک آسیب ناشی می‌شوند، اما اکثر آنها هیچ علت شناخته شده‌ای ندارند. آنها معمولاً در نزدیکی مفاصل مانند مچ دست شما ایجاد می‌شوند و می‌توانند باعث درد شوند و در فعالیت‌های روزمره اختلال ایجاد کنند. برخی از آنها بدون درمان از بین می‌روند، اما کیست‌های گانگلیونی که اعصاب مجاور را فشرده می‌کنند باید برداشته شوند.
تست ها جهت تشخیص نوع تومور اعصاب محیطی
ممکن است یک یا چند مورد از آزمایشات زیر را جهت تعیین نوع تومور اعصاب محیطی انجام دهید.
MRI
این روش ترجیحی برای تصویربرداری از تومورهای عصبی محیطی است. این اسکن از یک آهنربا و امواج رادیویی برای ایجاد یک نمای سه‌بعدی دقیق از اعصاب و بافت اطراف شما استفاده می‌کند. این می‌تواند به تعیین اینکه آیا تومور دارید و اینکه آیا تومور داخل عصب است یا خارج از آن کمک می‌کند.
سی‌تی‌اسکن. یک سی‌تی‌اسکنر در اطراف بدن شما می‌چرخد تا مجموعه‌ای از تصاویر را ضبط کند. اگرچه این آزمایش به‌اندازه یک ام آر آی در تشخیص تومور عصبی محیطی مفید نیست، اما اگر نتوانید MRI انجام دهید، ممکن است پزشک آن را توصیه کند.
الکترومیوگرافی (EMG)
برای این آزمایش، پزشک سوزن‌های کوچکی را در ماهیچه‌های شما قرار می‌دهد تا یک ابزار الکترومیوگرافی بتواند فعالیت الکتریکی عضله شما را هنگام تلاش برای حرکت دادن آن ثبت کند.
مطالعه هدایت عصبی شما احتمالاً این آزمایش را همراه با EMG انجام خواهید داد . این اندازه گیری می‌کند که اعصاب شما با چه سرعتی سیگنال های الکتریکی را به ماهیچه‌های شما منتقل می‌کنند.
بیوپسی تومور
اگر آزمایش‌های تصویربرداری تومور عصبی را شناسایی کنند، پزشک ممکن است نمونه کوچکی از سلول‌ها (بیوپسی) را از تومور خارج کرده و آنالیز کند. بسته به‌اندازه و محل تومور، ممکن است در طول بیوپسی به بیهوشی موضعی یا عمومی نیاز داشته باشید.
بیوپسی عصبی اگر شرایطی مانند نوروپاتی محیطی پیشرونده یا اعصاب بزرگ شده دارید که شبیه تومورهای عصبی هستند، پزشک ممکن است نمونه برداری از عصب انجام دهد.
رفتار تومور اعصاب محیطی
درمان تومورهای عصبی محیطی شامل برداشتن جراحی یا مشاهده است. اگر احتمال سرطانی شدن تومور کم باشد و اگر مشکلی برای شما ایجاد نکند، ممکن است نیازی به جراحی نداشته باشید.
اگر تومور شما در مکانی است که برداشتن آن را دشوار می‌کند، پزشک شما ممکن است توصیه کند که مشاهده کنید. مشاهده شامل معاینات منظم و آزمایشات تصویربرداری برای مشاهده اینکه آیا تومور شما در حال رشد است یا خیر.
عمل جراحي
ممکن است برای برداشتن تومور عصبی محیطی نیاز به جراحی داشته باشید. هدف از جراحی برداشتن کل تومور بدون آسیب رساندن به بافت و اعصاب سالم مجاور است. زمانی که این امکان وجود ندارد، جراحان تا آنجا که می‌توانند تومور را برمی‌دارند.
تکنیک‌ها و ابزارهای جدید به جراحان مغز و اعصاب اجازه می‌دهند به تومورهایی که زمانی غیرقابل‌دسترس تلقی می‌شدند دست پیدا کنند. میکروسکوپ‌های پرقدرت مورداستفاده در میکروسرجری تشخیص تومور از بافت سالم را آسان‌تر می‌کند. پزشکان همچنین می‌توانند عملکرد اعصاب را در حین جراحی کنترل کنند که به حفظ بافت سالم کمک می‌کند. بسته به محل و اندازه تومور عصبی محیطی، جراحی می‌تواند باعث آسیب و ناتوانی عصبی شود. این خطرات اغلب بر اساس اندازه و محل تومور و روش جراحی مورداستفاده است. برخی از تومورها دوباره رشد می‌کنند.
رادیوسرجری استریوتاکتیک
پزشک شما ممکن است جراحی رادیو تاکتیک استریوتاکتیک را برای درمان برخی از تومورهای عصبی محیطی در داخل یا اطراف مغز توصیه کند. در رادیوسرجری استریوتاکتیک، مانند رادیوسرجری گاما نایف، پزشکان بدون ایجاد برش، اشعه را دقیقاً به تومور می‌رسانند. خطرات رادیوسرجری شامل ضعف یا بی‌حسی در ناحیه تحت درمان و شکست درمان (تداوم رشد تومور) است. به ندرت، اشعه می‌تواند در آینده باعث ایجاد سرطان در ناحیه تحت درمان شود.
درمان سرطان برای تومور اعصاب محیطی
تومورهای بدخیم با درمان‌های استاندارد سرطان مانند جراحی، شیمی‌درمانی و پرتودرمانی درمان می‌شوند. تشخیص زودهنگام و درمان مهم‌ترین عواملی هستند که منجر به نتیجه خوب می‌شوند. تومورها ممکن است پس از درمان عود کنند.
توان‌بخشی پس از جراحی تومور اعصاب محیطی
پس از جراحی تومور اعصاب محیطی، ممکن است نیاز به توان‌بخشی فیزیکی داشته باشید. پزشک ممکن است از یک بریس یا یک آتل برای نگه‌داشتن بازو یا پای شما در موقعیتی استفاده کند که به بهبودی شما کمک کند. فیزیوتراپیست ها و کاردرمانگران می‌توانند به شما در بازیابی عملکرد و تحرک ازدست‌رفته به دلیل آسیب عصبی یا قطع اندام کمک کنند.
نظرات کاربران